1 września 1952 roku na Politechnice Wrocławskiej powołano Wydział Łączności z siedzibą w budynku przy ulicy Bolesława Prusa (obecnie E-1) i wraz z nim utworzono nową Katedrę Telemechaniki i Automatyki. W chwili powołania katedra liczyła 2 pracowników, którymi byli profesor Zygmunt Szparkowski, jej założyciel i kierownik, oraz dr inż. Jerzy Bromirski. Była to pierwsza w Polsce katedra automatyki, w której od samego początku kształcono automatyków. Z czasem wyłoniła się druga specjalność - teoria układów logicznych, która stała się zaczątkiem przyszłej specjalności maszyny cyfrowe. W ramach specjalności automatyka prowadzono zajęcia z zakresu elementów i układów automatyki oraz telemechaniki, teorii regulacji i sterowania, techniki cyfrowej, automatycznej kontroli, telemetrii itp. Programy nauczania wzorowano na odpowiednich przykładach zagranicznych. Podstawowym wzorcem był początkowo program Moskiewskiego Instytutu Energetycznego (MEI), skąd przyjechał do Katedry profesor Tiemnikow. Wykłady odbywały się głównie w oparciu o literaturę zagraniczną. Laboratoria dydaktyczne tworzone były własnymi siłami pracowników i studentów. Finansowanie wyposażenia laboratoriów było więcej niż skromne. Dużym wysiękiem udawało się uzyskiwać niewielkie środki, niezbędne dla realizacji prac w laboratorium, wykonywania części praktycznych prac dyplomowych oraz przystosowania dla celów laboratoryjnych sprzętu uzyskiwanego z przemysłu. Mimo tych trudności, w stosunkowo krótkim czasie Katedra mogła się pochwalić jednym z najlepszych laboratoriów dydaktycznych automatyki w kraju. Już w roku 1953 Katedra wypuściła pierwszych w kraju inżynierów automatyki przemysłowej. Dwa lata później Politechnikę Wrocławską opuścili pierwsi magistrowie inżynierowie tej specjalności.

W 1963 roku z Katedry Telemechaniki i Automatyki wydzieliła się grupa skupiona wokół profesora Jerzego Bromirskiego, tworząc Katedrę Konstrukcji Maszyn Cyfrowych. W skład zespołu Katedry, oprócz jej kierownika, w chwili jej powołania wchodziło 3 starszych asystentów, 2 asystentów i 1 laborant. Profesor Bromirski był wielkim entuzjastą maszyn cyfrowych, choć entuzjazm ten nie był początkowo w środowisku podzielany. Nazwa katedry, w szczególności zaś określenie "katedra konstrukcji...", nie pochodziła od jej inicjatora, ale była narzucona spoza Uczelni. Katedra zajmowała się głównie metodami syntezy struktur logicznych urządzeń cyfrowych oraz teorią projektowania podstawowych elementów logicznych. Z biegiem lat sytuacja techniki cyfrowej uprawianej w tej katedrze, uległa zdecydowanej odmianie na lepsze. Wynikało to zarówno ze wzrostu znaczenia Katedry jak i z rosnącego lawinowo zainteresowania tą dziedziną i jej zastosowaniami nie tylko w gospodarce. Budowę i zastosowanie maszyn cyfrowych zaczęto określać informatyką i przypisywać jej ogromną rolę nie tylko nośnika postępu technicznego czy ekonomicznego, ale i cywilizacyjnego. Profesor Jerzy Bromirski został w 1960 roku członkiem Komitetu Teorii Międzynarodowej Federacji Automatyki (IFAC), zaś w 1962 przedstawicielem Polski i członkiem Podkomitetu Teorii Automatów IFAC. Był też od 1966 roku członkiem prezydium Polskiego Komitetu Automatycznego Przetwarzania Informacji.

W 1966 r. nastąpiła zmiana nazwy Wydziału Łączności na Wydział Elektroniki. Od 1 września 1968 r. Politechnika Wrocławska przeszła z systemu katedralnego na instytutowy i wówczas połączono Katedrę Telemechaniki i Automatyki oraz Katedrę Konstrukcji Maszyn Cyfrowych, tworząc Instytut Cybernetyki Technicznej (ICT, I-6). Połączenie tych dwóch katedr określiło na długie lata profil naukowy i dydaktyczny Instytutu. Organizatorem i pierwszym dyrektorem tak utworzonej jednostki organizacyjnej był profesor Zygmunt Szparkowski. W 1969 r. Instytut przeniesiono do nowego budynku przy ulicy Zygmunta Janiszewskiego 11. W 1973 roku w ramach Instytutu powołano Zakład Podstaw Cybernetyki i Robotyki, pod kierunkiem profesora Jerzego Jaronia, uzupełniając zakres działalności instytutu początkowo w zakresie ogólnej teorii systemów, by około roku 1980 zacząć ewoluować w kierunku robotyki, na co wpływ miały także fascynacje literackie Profesora. W tym czasie na uczelniach technicznych formował się nowy kierunek - Automatyka i Robotyka, który na Wydziale Elektroniki PWr został uruchomiony w 1987 r., by 16 lat później uzyskać oficjalną akredytację.

W 2005 roku Instytut I-6 przyjął nazwę Instytutu Informatyki, Automatyki i Robotyki. Dyrektorami Instytutu byli kolejno:

• 1968 - 1972 - prof. dr hab. inż. Zygmunt Szparkowski,
• 1972 - 1981 - prof. dr hab. inż. Tadeusz Batycki,
• 1981 - 1984 - doc. dr inż. Ludwik Żebrowski,
• 1984 - 1987 - prof. dr hab. Jerzy Jaroń,
• 1987 - 1993 - prof. dr hab. inż. Wojciech Zamojski,
• 1993 - 1996 - prof. dr hab. inż. Józef Grabowski,
• 1996 - 1999 - dr hab. inż. Janusz Biernat,
• 1999 - 2005 - prof. dr hab. inż. Ewaryst Rafajłowicz,
• 2005 - 2014 - prof. dr hab. inż. Czesław Smutnicki.

W roku 2014 nastąpiła kolejna reorganizacja Politechniki Wrocławskiej i powrót do systemu katedralnego. Dorobek Instytutu podjęły i rozwijają trzy katedry: Katedra Automatyki, Mechatroniki i Systemów Sterowania, Katedra Informatyki Technicznej oraz Katedra Cybernetyki i Robotyki.